Zakary Botsford
"Touch by Katseye" ---------
Sa bawat salitang “touch, touch, touch,” tila ba may echo ng isang pusong uhaw sa haplos, ngunit nauuwi lamang sa malamig na katahimikan. Ang kantang ito ay patungkol sa pagkadismaya, at isang masalimuot na salaysay ng pag-ibig na natuyo, tulad ng mga bulaklak na iniwan nang walang dilig. Sa bawat araw na binanggit—Lunes, Martes, hanggang Biyernes—ramdam ang kabiguan at pag-asa na unti-unting nauupos.
Sa paglipas ng mga araw, ang persona ay tila nagbibilang ng oras sa katahimikan ng telepono. Isang tawag, isang mensahe—wala. Hanggang ang mga araw ay naging paalala na lang na kahit ang oras ay marunong mapagod. Sa likod ng paulit-ulit na “sorry” at “hindi ko na uulitin,” naroon ang isang pusong marunong nang magsara ng pinto; isang pusong handa nang itigil ang paghihintay.
Ngunit ang kagandahan ng "Kantang Touch" ay hindi lamang nakapako sa lungkot, kundi sa paglaya. Sa bawat taludtod, naroon ang boses ng isang taong nagising sa katotohanang hindi dapat maging tanikalang pumipigil ang pag-ibig. “Too fun to waste my time, too young to waste one night”—isang deklarasyon ng sariling halaga. Ito ay kwento ng pag-ibig na hindi natuloy, ngunit naging daan para muling yakapin ang sarili.
Sa huli, ang Kantang Touch ay nagiging salamin ng ating mga damdamin, lahat tayo ay minsang umasa, minsang nasaktan, at minsang lumaban sa katahimikan ng isang taong hindi kayang suklian ang ating pagmamahal. Ngunit sa bawat pag-alis mula sa malamig na yakap ng isang “out of touch” na pag-ibig, natututo tayong pumili ng mga damdaming nagpapainit sa ating kaluluwa. Ang tunay na pagmamahal, sa bandang huli, ay dapat maging tahanan—hindi kulungan.
